Στη σύγχρονη πολεμική αεράμυνα, οι απειλές δεν προέρχονται μόνο από μαχητικά αεροσκάφη και πυραύλους, αλλά ολοένα και περισσότερο από μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones)…
Στο πλαίσιο αυτό, προκύπτουν νέες τακτικές και μέσα για την αντιμετώπισή τους, ακόμη και με αυτοσχέδιες λύσεις όπως η χρήση πυροβόλων όπλων. Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα είναι η ενσωμάτωση ενός “στρατιώτη κατά των drones” στη ρωσική πλατφόρμα αντιαεροπορικής άμυνας Buk-M2.
Το Buk-M2 είναι ένα σύστημα αεράμυνας μεσαίας εμβέλειας σχεδιασμένο να αντιμετωπίζει αεροπορικές απειλές σε ύψη και αποστάσεις όπου τα drones συχνά επιχειρούν. Ωστόσο, η προσθήκη ενός στρατιώτη με Saiga-20 αντικατοπτρίζει την προσαρμοστικότητα των δυνάμεων όταν πρόκειται για χαμηλού κόστους στόχους όπως τα drones που πετούν χαμηλά ή εκτελούν επιθέσεις κορεσμού.
Η επιλογή ενός κυνηγετικού όπλου, παρά τη φαινομενική απλότητά του, έχει τη λογική του: με γρήγορη επαναφόρτωση, διάσπαρτα σκάγια και ικανότητα δράσης σε κοντινές αποστάσεις, το Saiga-20 μπορεί να είναι αποτελεσματικό ενάντια σε μικρά, ταχύτατα drones. Η στρατηγική αυτή είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο οι πολεμικές επιχειρήσεις εξελίσσονται για να προσαρμοστούν στις συνεχώς μεταβαλλόμενες προκλήσεις.
Η Ελλάδα, με τους χιλιάδες κυνηγούς της, αναμφίβολα έχει ένα μεγάλο αντιαεροπορικό όπλο, ενάντια σε οποιαδήποτε drone απειλή.