«Μέσα στο χρόνο που πέρασε έχω νοσηλευτεί 4 φορές. Δεν είμαι λειτουργική πλέον. Πηγαίνω μέχρι την τουαλέτα και αυτό γίνεται με πολύ δυσκολία», δήλωσε η 25χρονη περιγράφοντας τη μάχη με τη long Covid.
Τη μάχη που δίνει εδώ και δύο χρόνια με τη long Covid, καθώς έχει χρειαστεί να νοσηλευτεί τέσσερις φορές και δυσκολεύεται στην καθημερινότητά της, περιέγραψε η 25χρονη Κατερίνα μιλώντας στο MEGA.
H 25χρονη νόσησε για πρώτη φορά από κοροναϊό τον Δεκέμβριο του 2021 και έκτοτε παλεύει 22 μήνες με τον σύνδρομο long Covid, έχοντας εμφανίσει κάθε πιθανό και απίθανο σύμπτωμα, από δύσπνοια, ταχυπαλμίες, δερματικά εξανθήματα, απώλεια μαλλιών, μούδιασμα των άκρων και λιποθυμικά επεισόδια. Είναι εντυπωσιακό πως μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών μετά την πρώτη νόσηση παρουσίασε 40, τουλάχιστον, συμπτώματα.
«Μέσα στο χρόνο που πέρασε έχω νοσηλευτεί τέσσερις φορές. Δεν είμαι λειτουργική πλέον. Πηγαίνω μέχρι την τουαλέτα που είναι ακριβώς δίπλα και αυτό γίνεται με πολύ δυσκολία», δήλωσε αρχικά η 25χρονη.
«Ανά μήνα η κατάσταση επιδεινωνόταν, τα μουδιάσματα προχωρούσαν και οι ταχυκαρδίες αυξανόντουσαν», προσέθεσε περιγράφοντας πώς το σύνδρομο long Covid έχει φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της.
Δεν μπορεί να αθληθεί, να εργαστεί, να πάει στο πανεπιστήμιο της στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών στη Θεσσαλία. «Τα συμπτώματα είναι άκρως περιοριστικά, όπως η έντονη δύσπνοια. Π.χ. στη δοκιμασία εξάλεπτου περπατήματος που είχα κάνει στο ιατρείο long Covid δεν κατάφερα να τη βγάλω. Το οξυγόνο μου έπεσε στο 83%. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Δεν μπορώ να μιλήσω για πολύ ώρα. Είναι κυτταρικά σαν να εξοντώνεται ο οργανισμός. Είναι λες κι είμαι φορτισμένη στο 2%», είπε χαρακτηριστικά.
Πίσω από κάθε νέα νοσηλεία, κάθε επίσκεψη στα επείγοντα, κάθε διάγνωση χωρίς θεραπεία, κάθε εισιτήριο και εξιτήριο, το 25χρονο κορίτσι που προσπαθεί να μάθει τι είναι αυτό που συμβαίνει στον οργανισμό της και δεν την αφήνει να ζήσει τη ζωή της εδώ και 22 μήνες.
«Οι ασθενείς long Covid είμαστε αόρατοι»
«Κυρίως νιώθω απελπισία κι απογοήτευση. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ακόμα και οι γιατροί θα σου πουν σε καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω, δεν ξέρω τι να κάνω», είπε ακόμα.
Όπως λέει, έχει εξοντωθεί οικονομικά τρέχοντας σε γιατρούς και κλινικές δίχως να υπάρχει θεραπεία. Οι long Covid ασθενείς στην Ελλάδα είμαστε αόρατοι θα πει και θα εξηγήσει.
«Θεωρώ ότι ασθενείς long Covid αισθανόμαστε εξοστρακισμένοι. Υπάρχουμε, αλλά δεν μας δίνουν σημασία», είπε χαρακτηριστικά
Πρόσφατες μελέτες έδειξαν πως το σύνδρομο long Covid είναι πιο συχνό στις γυναίκες από ό,τι στους άνδρες και σε άτομα μεγάλης ηλικίας χωρίς όμως αυτό να αποκλείει να αποκτήσουν αυτό το σύνδρομο νέα παιδιά που πέρασαν τον ιό ελαφρά και σχεδόν ασυμπτωματικά.
Η νεαρή φοιτήτρια αποφάσισε μάλιστα να «τρέξει» διαδικτυακό έρανο για να καλύψει ένα μέρος των ιατρικών εξόδων, καθώς η αναζήτηση νέων γιατρών και θεραπειών είναι συνεχής και κοστοβόρα.
«Έχω αίσθηση λιποθυμίας συνεχώς, ταχυκαρδίες, πόνο στο στήθος, εξανθήματα. Τεράστια αδυναμία για περπάτημα, νευραλγίες και πλέον έχω ευαισθησία σε φως και ήχους και δυσκολεύομαι και με το φαγητό»
«Μέχρι να πάω σε ιατρείο long Covid δεν ήξερα τι μου συμβαίνει»
Μάλιστα η νεαρή φοιτήτρια βγήκε και ζωντανά στην εκπομπή «Live News» και όπως είπε «τα τεστ είναι αρνητικά από το πρώτο δεκαήμερο. Το long Covid δεν έχει να κάνει με θετικά τεστ, είναι οι επιπλοκές μετά τη νόσηση», εξήγησε.
Η ίδια δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητά της και περιγράφει πώς ζει πλέον: «Δεν είμαι μόνη μου, είμαστε πολλοί ασθενείς, αλλά είμαστε αόρατοι. Είμαι πλήρως δυσλειτουργική. Έχω έντονη κόπωση. Για να το περιγράψω σε κάποιον που δεν καταλαβαίνει είναι λες και έχεις μόνιμα πυρετό. Δεν έγινα ποτέ καλά μετά τον Covid. Έχω αίσθηση λιποθυμίας συνεχώς, ταχυκαρδίες, πόνο στο στήθος, εξανθήματα. Τεράστια αδυναμία για περπάτημα, νευραλγίες και πλέον έχω ευαισθησία σε φως και ήχους και δυσκολεύομαι και με το φαγητό».
«Μέχρι να πάω σε ιατρείο long Covid δεν ήξερα τι μου συμβαίνει και τι είχα. Μετά έμαθα ότι υπάρχουν κι άλλοι ασθενείς, διάβασα βιβλιογραφία. Προσπαθώ μόνη μου», είπε ακόμα και εξήγησε πως: «Οριακά μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι, η μαμά μου με βοηθάει σε αυτά που μπορεί. Πρέπει να υπάρχει πάντα κάποιος άνθρωπος γιατί και τα συμπτώματα είναι πολλές φορές επείγοντα. Πρέπει να επισκεφτώ τα επείγοντα. Χρειάζομαι βοήθεια στα πολύ βασικά πράγματα. Δεν υπάρχει κάποια αναγνώριση στη χώρα μας όπως κάποιο επίδομα αναπηρίας που υπάρχει στο εξωτερικό».
Οι γιατροί που χειρίζονται τέτοια περιστατικά επικεντρώνονται στη διαχείριση και την ανακούφιση των συμπτωμάτων. «Δεν υπάρχει θεραπεία και μας το κάνουν ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει αγωγή που να με βοηθάει εκτός από ένα χάπι για την πίεση για να μην παθαίνω συχνά λιποθυμικά. Δεν υπάρχει καμία άλλη αγωγή που να βοηθάει τα υπόλοιπα συμπτώματα», κατέληξε περιγράφοντας τον «Γολγοθά» της.