Για πολύ µεγάλο ποσοστό Ελλήνων, η «17Ν» τελείωσε µέσα σε µια λακκούβα του δρόµου στην Καραγιώργη Σερβίας το 1992
Σε εκείνη τη λακκούβα που άνοιξε η ρουκέτα που προοριζόταν για τον τότε υπουργό Οικονοµικών, Γιάννη Παλαιοκρασσά, αλλά από λάθος των εκτελεστών σκότωσε τον 20χρονο Θάνο Αξαρλιάν. Θυµάµαι καλά την ηµέρα εκείνη. Εργαζόµουν λίγο µακρύτερα, στην οδό Χρήστου Λαδά, και έτυχε τη στιγµή της έκρηξης να βρίσκοµαι στο περίπτερο της πλατείας Καρύτση. Από δηµοσιογραφική διαστροφή έτρεξα προς το σηµείο όπου είχε ακουστεί ο εκκωφαντικός κρότος.
Οσα είδα τότε έσπασαν για πάντα µέσα µου την ανοµολόγητη ελπίδα ότι κάποιος ιδεολόγος Ζορό εκδικητής θα µπορούσε να κάνει τον δικαστή και τον δήµιο για χάρη, για το καλό και στο όνοµα του λαού. Αυτό το 20χρονο παιδί δεν µπορούσε να καταγραφεί µέσα µου σαν «παράπλευρη απώλεια» κάποιου απροσδιόριστου αγώνα εναντίον µιας λιγότερο απροσδιόριστης καταπίεσης.
Επειδή όµως θυµάµαι και τι είχε προηγηθεί, αυτό που ένιωσα τότε αντικρίζοντας το βουτηγµένο στα αίµατα σώµα του αθώου νέου, ξέρω πως το ένιωσε µαζί µε µένα πολύς κόσµος. Που µέχρι τότε, αν δεν επικροτούσε, ούτε πάντως αισθανόταν ιδιαίτερη οργή για τη δολοφονική δράση της «17 Νοέµβρη». Γι’ αυτό και η µόνη συγνώµη που ζήτησε ο Κουφοντίνας για τις πράξεις του αφορούσε αυτήν ακριβώς την περίπτωση. Το θέµα της άδειας του Κουφοντίνα δεν είναι τόσο απλό όσο, ίσως, πιστεύουν αρκετοί. Το τελευταίο ιατρικό ανακοινωθέν αναφέρει ότι ο απεργός πείνας έχει απολέσει µέχρι σήµερα 12,5 κιλά και συνολικά το 15% του βάρους του, ενώ παρουσιάζει γενικευµένη αδυναµία, ορθοστατική υπόταση, σηµεία αφυδάτωσης και απίσχνασης. Επιπλέον κινδυνεύει από νεφρική ανεπάρκεια.
Σκέφτοµαι λοιπόν ότι ο άνθρωπος αυτός είναι -εξ ορισµού- µια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Πιθανότατα εννοεί αυτά που λέει και αν δεν του δώσουν την άδεια θα το τραβήξει µέχρι τέλους. Και φοβάµαι πως, αν συµβεί αυτό, η επόµενη λακκούβα θα είναι αντίστροφη. Γιατί δεν έχει σηµασία να νικήσεις µια τροµοκρατική οµάδα αν το πνεύµα του «µασκοφόρου εκδικητή» βρει τρόπο να εξαπλωθεί και αποκτήσει επίγονους. Ούτε µπορεί η δηµοκρατία να παίζει παιχνιδάκια του τύπου σήµερα εφαρµόζω τον νόµο και δίνω άδεια, αλλά αύριο επειδή αντέδρασαν πολλοί δεν τον εφαρµόζω επειδή… µπορώ.