Τα ποσοστά αποτελεσματικότητας των εμβολίων κατά του κορωνοϊού, που ανακοινώθηκαν τις τελευταίες ημέρες, σκόρπισαν αισιοδοξία στον πλανήτη. Απαραίτητο συστατικό τους είναι η στρατολόγηση δεκάδων χιλιάδων εθελοντών που είναι διατεθειμένοι να πάρουν μέρος στις κλινικές δοκιμές.
Μία εξ αυτών ήταν η ανταποκρίτρια του Γαλλικού Πρακτορείου (AFP) στο Μαϊάμι, Λέιλα Μακόρ. Η Μακόρ συμμετείχε σε μια δοκιμή που οργάνωσε η αμερικανική φαρμακοβιομηχανία Moderna, η οποία τη Δευτέρα ανακοίνωσε αποτελεσματικότητα σχεδόν 94,5% στο εμβόλιό της.
Η Μακόρ, η οποία υποφέρει από άσθμα, περιέγραψε την απόφασή της να γίνει μία από τους 30.000 εθελοντές της Moderna, λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατο του πατέρα της από κορωνοϊό:
Δύσκολη απόφαση
«Τρεις εβδομάδες πριν η Pfizer και η Moderna ανακοινώσουν την έναρξη των κλινικών δοκιμών των εμβολίων τους, στα τέλη Ιουλίου, ο πατέρας μου πέθανε – μόνος του, όπως τόσοι άλλοι κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης.
Καθώς η οικογένειά μου πενθούσε και αποχαιρετούσε τον αγαπημένο μας όσο καλύτερα μπορούσε, ήρθα αντιμέτωπη με μια άλλη σκληρή πραγματικότητα: το Μαϊάμι γινόταν ένα σημαντικό επίκεντρο κορωνοϊού και λόγω δουλειάς έπρεπε να καλύψω τα γεγονότα.
Η δουλειά μου όμως είχε αλλάξει ριζικά. Έχασα τον μπαμπά μου και έχω άσθμα, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές σε περίπτωση που μολυνθώ.
Η ιδέα να αναλάβω δράση για να συμβάλω στην αντιμετώπιση της πανδημίας, μου πρόσφερε κάποια εσωτερική γαλήνη.
Ξεκαθαρίζω ότι επρόκειτο για καθαρά προσωπική απόφαση και δεν είχε καμία σχέση με τη δουλειά μου.
Συζήτησα με φίλους και την οικογένειά μου, οι οποίοι με βοήθησαν να αποφασίσω ότι οποιαδήποτε παρενέργεια από τη δοκιμή δεν θα ήταν χειρότερη από το να προσβληθώ με Covid-19.
Έτσι έκανα το βήμα.
Δύο ημέρες αφότου έγραψα ένα θέμα για την έναρξη της φάσης 3 των δοκιμών στη Φλόριντα, χτύπησα ακόμη μια φορά την πόρτα ενός εργαστηρίου –αυτή τη φορά ως πιθανός εθελοντής.
Τα Ερευνητικά Κέντρα της Αμερικής, που βρίσκονται στο Μαϊάμι της Φλόριντα εργάζονταν πάνω σε δοκιμές των Pfizer και Moderna, εναλλακτικά.
Χιλιάδες άλλα εργαστήρια στρατολογούσαν εθελοντές ανά τις ΗΠΑ. Όλοι ήταν επιλέξιμοι, αρκεί να ασκούσαν κάποιο από τα επαγγέλματα υψηλού ρίσκου: γιατροί, οδηγοί ταξί, υπάλληλοι καταστημάτων και… ρεπόρτερ.
Εμβόλιο ή placebo;
Το προσωπικό του εργαστηρίου μου εξήγησε τη διαδικασία. Επίσης μου έδωσε ένα έγγραφο 22 σελίδων με όλες τις λεπτομέρειες.
Η δοκιμή περιλάμβανε δύο δόσεις. Κατά τη διάρκεια της δίχρονης μελέτης οι εθελοντές αμείβονται με 2.400 δολάρια. Είναι ενήμεροι για τις παρενέργειες: από πόνο στο σημείο της ένεσης μέχρι πυρετό και ρίγη.
Οι 30.000 εθελοντές χωριστήκαμε σε δύο ομάδες: εκείνους που παίρνουν το εμβόλιο κι εκείνους που παίρνουν το placebo.
«Ούτε εμείς γνωρίζουμε ποιος παίρνει τι» μου είπε η νοσοκόμα, όταν τη ρώτησα σε ποια ομάδα ανήκω. Μόνο η Moderna γνωρίζει, όχι όμως πριν τα στοιχεία συνταχθούν και αναλυθούν.
Ζήτησα να κάνω ένα τεστ αντισωμάτων, αλλά η νοσοκόμα είπε ότι τα αποτελέσματα δεν είναι αλάνθαστα.
«Η άγνοια θα με σκοτώσει», είπα.
Καθώς έπαιρνε την αρτηριακή μου πίεση, η νοσοκόμα με κοίταξε και μου είπε, με πολύ σοβαρό τόνο: «Τα placebo είναι εξίσου σημαντικό με το εμβόλιο. Η δοκιμή χρειάζεται μια ομάδα ελέγχου. Βοηθάς την ανθρωπότητα με κάθε τρόπο».
Ένιωσα ένοχη για την εμμονή πάνω στην κατάστασή μου, αντί να επικεντρωθώ στον γενικό στόχο – να βοηθήσω όλους να ξεπεράσουν αυτήν την πανδημία. Έτσι σταμάτησα να κάνω ερωτήσεις.
Η ιστορία των δύο δόσεων
Η νοσοκόμα πήρε έξι με οχτώ φιαλίδια αίμα – Έχασα τον λογαριασμό. Μου έδωσαν ένα τεστ εγκυμοσύνης τονίζοντας την ανάγκη να λαμβάνω προφυλάξεις κατά τη διάρκεια των δοκιμών, λέγοντας ότι οι πιθανές παρενέργειες σε ένα έμβρυο είναι άγνωστες.
Τότε, δύο άνθρωποι έφεραν το εμβόλιο. Ή ίσως το placebo.
Γέλασαν όταν τους ζήτησα να απαθανατίσω τη στιγμή με μια φωτογραφία. Γι αυτούς ήταν μία ακόμη Τρίτη.
Η ένεση δεν με πόνεσε. Με πήγαν σε ένα δωμάτιο αναμονής, όπου έμεινα για μισή ώρα υπό προληπτική επίβλεψη. Μαζί μου περίμεναν τρείς ή τέσσερις ακόμη εθελοντές που ασχολούνταν με τα κινητά τους.
Μία από τις νοσοκόμες φορούσε μια κάπα του Σούπερμαν.
«Προς τι η κάπα;», ρώτησα.
«Γιατί όλοι μας εδώ είμαστε ήρωες, κορίτσι», είπε.
Μου έδωσαν μια δεσμίδα αυτοκόλλητα και μια μάσκα ποτ έγραφαν «αγωνιστές κορωνοϊού» ή «υπερήρωες κορωνοϊού».
Το εργαστήριο μου ζήτησε να κατεβάσω μια εφαρμογή για να καταγράφω τη θερμοκρασία και τυχόν συμπτώματα.
Όταν επέστρεψα σπίτι ο ώμος μου ήταν λίγο μουδιασμένος. Μήπως τελικά έκανα το εμβόλιο; Τρεις μέρες αναζήτησης πάνω στο «σημείο της ένεσης εμβολίου» ή στους «μυϊκούς πόνους» κατέληξαν σε αδιέξοδο.
Η δεύτερη δόση ήρθε στα μέσα Σεπτεμβρίου. Πόνεσε πολύ περισσότερο και για αρκετό διάστημα. Ένας σκληρός, κόκκινος κόμπος εμφανίστηκε στο σημείο της ένεσης.
Ακόμη ωστόσο δεν γνωρίζω αν έκανα το εμβόλιο ή το placebo. Θα πρέπει να περιμένω να μου το πει η Moderna, κάποια μέρα.
Τελικά κατάλαβα ότι το να λάβω μέρος σε μια τέτοια δοκιμή ήταν ένας τρόπος για να διαχειριστώ το πένθος μου, αφότου είχα δει τον πατέρα μου να πεθαίνει και τον κόσμο μου να αναποδογυρίζει.
Ήταν μια μικρή κίνηση αλλά ήταν ο μόνος τρόπος που ήξερα ώστε να κάνω τον εαυτό μου να πιστεύει ότι απαντάμε στην πολεμική επίθεση».